Δεν χάνει, αλλά δεν κερδίζει (εύκολα) κιόλας

Για να είμαι πιο σωστός δεν κερδίζει εύκολα και εσχάτως δείχνει μια έφεση στην ισοπαλία. Η ερμαφρόδιτη αυτή κατάσταση κρατάει μεν τον Άρη κοντά στον στόχο της εισόδου στα πλει οφ αλλά τον κάνει να… βράζει και στο ζουμί του στα μισά του δρόμου της κανονικής περιόδου. Γιατί μπορεί να είναι σε απόσταση μιας νίκης από την 3η θέση αλλά ταυτόχρονα η ίδια απόσταση τον χωρίζει και από την 10η. Η μόνιμη επωδός της δεδομένης ποιότητας που έχει η ομάδα δεν οδηγεί πουθενά, αν αυτή δεν αξιοποιηθεί στο έπακρο και αν χρησιμοποιείται μόνο ως παρηγοριά στον άρρωστο. Γιατί καλές και χρυσές οι ισοπαλίες, χτίζουν σερί, διατηρούν την αυτοπεποίθηση σε καλά επίπεδα αλλά δεν είναι νίκες που κάνουν την διαφορά. Χώρια που ελλοχεύει ο κίνδυνος να σε κοιμίσουν…

Συμφωνούμε όλοι ότι ο Άρης έχει ποδοσφαιριστές που μπορούν να κρύψουν την μπάλα, ειδικά μεσοεπιθετικά. Αρτίστες πραγματικοί. Φετφατζίδης, Γκάμα, για παράδειγμα, με την συνδρομή του Μαντσίνι στην επανάληψη παραλίγο να πάρουν μόνοι τους το τρίποντο. Ειδικά ο Φετφατζίδης έμοιαζε ώρες-ώρες μια ομάδα μόνος του και πάνω του είναι φανερό ότι επενδύει ο Άρης και ευτυχώς χθες στο Περιστέρι και ο Ενινγκ που στα δυο προηγούμενα παιχνίδια τον άλλαζε στο 65΄. Ο Άρης δείχνει να διακατέχεται από την μέση και μπροστά από μια ποιοτική αναρχία! Μια ολοκληρωτική ελευθερία κινήσεων στους παίκτες που, ειδικά στα δυο παιχνίδια που λείπει ο Ιντέγε, έχουν την ευχέρεια να κινούνται σε όλους τους χώρους και να δημιουργούν φάσεις προερχόμενες κατά βάση από την ατομική τους ικανότητα και όχι ως προϊόν τακτικού πλάνου. Ενίοτε αυτό λειτουργεί αλλά δεν αποτελεί και πανάκεια, όταν παράλληλα υπάρχουν αρκετά λάθη και στιγμές ολιγωρίας και φυσικά λείπει ο παίκτης που τις εμπνεύσεις του Γκάμα και του «Φέτφα» θα τις κάνει γκολ.

Παράλληλα στα τελευταία ματς ο Άρης έχει… χάσει από την εξίσωση τον Ντιγκινί και νομίζω ότι περαιτέρω παραμονή του Σάσα στα άκρα δεν βοηθάει συνολικά την ομάδα. Χθες αναγκαστικά κλήθηκε να παίξει αριστερό μπακ λόγω ξαφνικής απουσίας του Κόρχουτ και… χάθηκε από το ματς. Έτσι όπως άνοιξαν όμως οι αποστάσεις στο δεύτερο ημίχρονο (τότε δέχθηκε τις φάσεις ο Άρης) ήταν επιβεβλημένη η μετακίνησή του στον φυσικό του χώρο με τα τρεξίματα που διαθέτει, όταν μάλιστα ο Μπα δεν μπορούσε να μαρκάρει πειστικά λόγω κάρτας.

Και έτσι πάντως ο Άρης στο τέλος θα μπορούσε να πάρει τη νίκη. Αυτό για μένα είναι και το χειρότερο. Να παρουσιάζεται στην ομάδα της Θεσσαλονίκης μια χρυσή ευκαιρία φέτος αλλά αυτή να κάνει τα εύκολα… δύσκολα. Να δίνει δικαιώματα, να προκαλεί αμφιβολίες.
Η ομάδα του Ενινγκ έχει, πριν την διακοπή των Χριστουγέννων, τρία ματς (ΟΦΗ, Βόλο και Παναθηναϊκό) που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την συνέχεια γιατί έρχονται πριν από την ανασύνταξη και την προσπάθεια διόρθωσης με 2-3 παίκτες που έχει ανάγκη η ομάδα. Αφού πρώτα βέβαια καταστεί εφικτό να φύγουν αυτοί που έχει αποφασιστεί να αποχωρήσουν…

ΥΓ Στη φάση του γκολ του Βέλλιου για την οποία διαμαρτύρεται ο Άρης, η καθυστέρηση που υπήρξε στη λήψη της τελικής απόφασης από Διαμαντόπουλο και Παπαπέτρου μαρτυρά ότι κάτι έψαχναν. Δηλαδή για το αν ο Μανούσος χτύπησε τον Βέλεθ πριν σκοράρει ο Βέλλιος. Ο καθένας έχει την προσωπική του άποψη. Θα πω το εξής όμως. Πως γίνεται σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων στα ματς του Άρη που ζητείται η βοήθεια από το Var οι αποφάσεις να είναι κατά του Άρη (με ελάχιστε εξαιρέσεις για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα).